Wat leeft er in een ‘spannend’ moment in mijn partner?
En wat kan ik als andere partner doen om op dát moment onze relatie plezierig te houden of zelfs nog fijner te maken?
Hierbij zou het aan de orde kunnen zijn om te beseffen wát nu ruzie of onenigheid ervaart met wát? Dus niet ‘wie met wie?’ want dat lijkt wel duidelijk!
Wát met wát?
Van jongs af aan hebben wij mensen ons best gedaan, mede met behulp van onze ouders, opvoeders en andere invloedhebbers, om een persoonlijkheid op te bouwen. Deze persoonlijkheid is onmisbaar om in deze wereld te kunnen zijn en te overleven. Niks mis mee.
Alleen, wat als de ene persoonlijkheid een andere persoonlijkheid wil overtuigen of dwingen om iets te zeggen, te doen of te laten waar die ander geen trek in heeft. Vaak gaat het dan in escalatie over wie er wint en wie er dus aan het kortste eind trekt.
De ene persoonlijkheid ‘moet’ winnen van de andere omdat verliezen meer pijn oproept dan hij/zij kan en wil verdragen.
In plaats van het woord ‘persoonlijkheid’ zou je ook ‘ego’ kunnen lezen. Het woord ego heeft meer dan eens een andere lading dan persoonlijkheid en toch zijn beide een aanduiding van hetzelfde.
Nog weer een ander woord hiervoor is ‘Ik’. De ‘Ik’ die meent onder meer de eigenaar te zijn van materiele zaken. Mijn huis, mijn auto, mijn fiets, mijn werk, mijn partner. De “Ik’ die een ander verantwoordelijk maakt voor wat ie wil hebben of krijgen. Die op die manier als het ware probeert macht uit te oefenen op diezelfde partner om datgene te krijgen waar het om gaat.
Belangrijk hierbij is voor mij telkens weer te beseffen dat ik een persoonlijkheid heb, een ego heb en niet BEN!
Op ego-niveau lijken alle mensen verschillend. Zoveel mensen zoveel persoonlijkheden? Toch klopt dat voor mij niet helemaal of, sterker nog, helemaal niet.
Wetenschappelijk onderzoek (Manfred Max-Neef) heeft namelijk uitgewezen dat wij mensen, ongeacht huidskleur of cultuur, met of zonder religie als basis, allemaal dezelfde behoeften hebben. Een heel rijtje waaronder erkenning, waardering, respect, warmte, liefde, zorg en daarbuiten nog zo’n 50-tal.
Als je nog klein bent zijn er je ouders, opvoeders die je dat hopelijk geven en ze kunnen dat op de manier zoals zij die zelf hebben geleerd toen zij nog klein waren. En daar waren ze ten opzichte van die kleine jou ook verantwoordelijk voor. Die verantwoordelijkheid hield op bij jouw volwassen worden. Stapje voor stapje wat minder. En herinner je je nog hoe uitdagend het voor je kon zijn als ze dat in jouw puberteit niet gingen minderen?
De, in mijn ervaring grootste, uitdaging zit hem erin dat wij ons in een intieme relatie weer kunnen gaan gedragen als het kleine kind die niet in staat is de verantwoordelijkheid voor de invulling van zijn eigen behoeften te zorgen en het de partner in de schoenen schuift.
Het lijkt derhalve voor de hand te liggen dat de weg terug naar vrede tussen partners ligt in het nemen en zelf blijven dragen van je eigen verantwoordelijkheid. Hoe dat kan?
Daar kom ik in een volgende blog op terug.
